:-)

+مامان! یه لواشکِ دیگه بخورم؟

-نه دیگه. دل‌درد می‌گیـــــــری.

(ده دیقه بعد!)

+مامان! یه لواشک بده. برا آدم آهنی‌م می‌خوام. ربات‌ها که دیگه دل‌درد نمی‌گیرن...

:-)

(خسته از پای بازی اینترنتی پا می‌شه):

+آخرشــــــم نفهمیدم چـــــــــی به چـــــــــیه!!!

:-)

(در واکنش به رنگِ جدیدِ موهام):

+خیلی خوشکله. فقط اگه روشن‌تــــر بود، بهتر بود!!!

:-)

(تو خیابون، یه فولوکس رد می‌شه):

+ئه! مامان! یه ماشینِ پیـــــــر!

:-)

+ببین چه نقاشیِ قشنگی کشیدم!

-آفرین. حالا چی هست این؟

+هیـــــــــــــــولا در پاریس!!!

یادم بمونه...

جمعه‌ی قبل، نمایشگاه نقاشی‌های علیِ عزیزم برگزار شد؛

نقاشی‌هایی که در طولِ یک سالِ اخیر کشیده بود و با مقواهای رنگی‌رنگی، پاسپارتو شده بود. 

یه جمعِ گرم و صمیمی از دوستانمون و بازدیدکننده‌های کنجکاو و بچه‌های هم‌سن و سال خودش؛ علی هم کلی هدیه‌های خوب گرفت.

بساط گپ و گفت و شیرینی و نسکافه و موزیک هم به راه بود.

روز شلوغی بود. کلی بدو بدو داشت. کلی با همه حرف زدم و توضیح دادم و پذیرایی و مدیریت کردم. شب که برمی‌گشتیم جسمم خیلی خسته بود ولی روحــــــــــم از شادی بال‌بال می‌زد...

:-))))))

:-)

+مامان! تروخدا عصر بریم برا من سگ بخریم؛ یه سگِ واقعی!

-چطوری ازش مراقبت می‌کنی؟

+خب براش قُلابه می‌گیرم! (قلاده!)

-چی بهش می‌دی بخوره؟

+از صاحبش می‌پرسیم! اسمشو هم می‌ذاریم: توتو! که وقتی بازی‌گوشی می‌کنه و می‌ره اینور اونور قایم می‌شه، بهش بگم: توتو! عزیـــزم! جیـــگرم! بیا بیرون!!!

- :-|

:-)

(دارم بهش کمک می‌کنم کاردستی‌شو درست کنه):

+مامان! حرکاتت باور نکردنیه!

:-)

(در حالِ درست کردنِ کاردستی، با چسبش حرف می‌زنه!)

+قربونتون برم چسب‌های عزیزم!